منجیک ترمذی

ابوالحسن علی بن محمد مُنجیکِ ترمذی شاعر ایرانی نیمه دوم سده چهارم هجری است. شعرهایش بیشتر جنبه هزل و هجو دارند.

منجیک شاعر دربار چغانیان بوده و برخی از امیران چغانی را مدح گفته‌ است. او همروزگار با طاهر چغانی (مرگ ۳۸۱ (هجری)) بوده است.

در باره چیرگی منجیک در سرودن هزل و هجو سوزنی سمرقندی شاعر سده ششم هجری او را برترین نمونه شاعرانی از این دست خوانده و خود را با او چنین سنجیده‌ است:

من آن کسم که چو کردم به هجو گفتن رای		هزار منجیک اندر برم ندارد پای

دیوان منجیک در سده پنجم هجری در ایران شناخته شده بوده‌ است آنچنانکه قطران تبریزی در دیدار با ناصر خسرو در تبریز مشکلاتش را از این دیوان از او پرسیده‌ است. اشعار منجیک در جُنگ‌ها و تذکره‌ها و کتب لغت پراکنده است . از اوست:

نیکو گل دورنگ را نگه‌کن		دُرّ است به زیر عقیق ساده
یا عاشق و معشوق روزِ خلوت		رخساره به رخساره برنهاده

در باره نام مُنجیک:

منجیک نام راستین این شاعر نبوده است و برای اندام ریز و زبان نیش دارش بدو لقب منچیک داده‌اند؛ مُنج در پارسی معنای زنبور عسل را می‌دهد با پسوند ـیک به معنای زنبوری و به مانند زنبور می‌باشد. خود منجیک در این باره می‌گوید:

هرچند حقیرم، سخنم عالی و شیرین

آری عسل شیرین ناید مگر از مُنج