مجدالدین ابوالحسن کسایی مروزی (زادهٔ ۳۴۱ ه.ق در مرو)، شاعر ایرانی در نیمهٔ دوم سده چهارم هجری و (شاید) آغاز سده پنجم هجری است. چنان که از نامش برمیآید و خود وی نیز به این امر اشاره دارد اهل مرو بود. کسایی در اواخر دورهٔ سامانیان و اوایل دوره غزنویان میزیسته است.
ادامه مطلب ...
ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری بلخی شاعر پارسیگوی، نامآور به عنصری بلخی در سال ۳۵۰ هجری قمری در بلخ زاده شد. امیر نصر برادر سلطان محمود غزنوی، وی را به غزنه فراخواند. سلطان محمود غزنوی به او توجه نشان داد و به او عنوان ملکالشعرایی داد. عنصری در سال ۴۳۱ هجری قمری درگذشت.
ادامه مطلب ...
ابوالحسن علی بن جولوغ سیستانی معروف به فرخی سیستانی از غلامان امیرخلف بانو آخرین امیر صفاری بود. علی بن جولوغ، از سر ناچاری شعری در قالب قصیده سرود و آن را « با کاروان حله» نام نهاد؛ و شعر را به عمید اسعد چغانی وزیر امیر صفاری تقدیم کرد. معروف است که روز بعد علی بن جولوغ قصیدهای به نام «داغگاه» ساخت و آن را برای امیر صفاری خواند. امیر صفاری، چهل کره اسب را به علی بن جولوغ هدیه کرد و او را از نزدیکان دربارش قرار داد.
ادامه مطلب ...
ابوالحسن علی بن محمد مُنجیکِ ترمذی شاعر ایرانی نیمه دوم سده چهارم هجری است. شعرهایش بیشتر جنبه هزل و هجو دارند.
منجیک شاعر دربار چغانیان بوده و برخی از امیران چغانی را مدح گفته است. او همروزگار با طاهر چغانی (مرگ ۳۸۱ (هجری)) بوده است.
در باره چیرگی منجیک در سرودن هزل و هجو سوزنی سمرقندی شاعر سده ششم هجری او را برترین نمونه شاعرانی از این دست خوانده و خود را با او چنین سنجیده است:
من آن کسم که چو کردم به هجو گفتن رای | هزار منجیک اندر برم ندارد پای | |
ادامه مطلب ...
ابوشکور بلخی (زادهٔ نزدیک به ۳۰۰ (هجری) در بلخ) از شعرای نامآور سده چهارم هجری است که به زبانهای فارسی و عربی شعر گفتهاست. در باره زندگی و شعرهای او آگاهی چندانی بهجای نماندهاست. او در روزگار سامانیان میزیستهاست. ابیات و قطعات پراکندهای از آثار او در حدود ۴۰۰ بیت باقی است است.
ابوشکور از مردم بلخ بودهاست. مهمترین اثر او مثنوی آفریننامه بوده که در بحر متقارب سروده و چنانکه خود گفته در ۳۳۶ هجری به پایان رسانیدهاست. ابوشکور را شاعران سدههای پس از او در کنار شهید بلخی و رودکی ستودهاند. برای نمونه منوچهری چنین میگوید:
از حکیمان خراسان کو شهید و رودکی | بوشکور بلخی و بوالفتح بُستی هکذی |
او جز آفریننامه شعرهای دیگری هم در قالبهای قطعه، قصیده و شاید غزل داشتهاست که از آنها تکبیتهایی به گونه پراکنده بهجای ماندهاست. شعرهای پراکنده او رادر کتابهایی چون لغت فرس اسدی، قابوسنامه، ترجمانالبلاغه، المعجم فی معاییر اشعارالعجم، مرصادالعباد، لبابالالباب عوفی و... میتوان یافت.
ادامه مطلب ...